Öznur Güven openbaarmaking Gegroet, mijn naam is Baran. ik ben een 40-jarige civiel ingenieur. Ik doe project engineering bij een nieuw opgericht klein bouwbedrijf. Meer dan de helft van mijn dag zit ik aan het bureau op kantoor. Omdat de werkplek nieuw was, waren er geen werknemers op kantoor behalve ik. Ik keek naar telefoons, ontmoette het personeel in het veld en de bedrijven waarmee we zaken doen, en bereidde ook projecten voor en tekende. Soms werden dingen verstoord toen ik naar het veld moest. De vrouw van de portier kwam en maakte het appartement een paar dagen per week schoon, en als zij er niet was geweest, zou ik volledig zijn afgebrand.

Ik heb de baas meerdere keren gezegd dat hij iemand met ervaring in tekenen moest krijgen die ook secretarieel werk kon doen, maar hij luisterde niet. Maar uiteindelijk, na al mijn aandringen, zei hij: “een verre familielid van mij heeft een dochter, ze studeert bouwkunde, zou zo’ n persoon nuttig voor je zijn? toen hij vroeg: “het is nuttig, laat hem tenminste naar de telefoons kijken en wat van het tekenwerk van me afpakken!Ik zei. “Oké, dan zal ik hem zeggen om je te komen zien, als het voor hem werkt, krijg je het, als het niet werkt, stuur hem weg!” gezegd. De baas was een open-minded persoon, hij zou zich ontdoen van het geven van extra geld om een student in te huren voor drie cent, om een verzekering te krijgen. Maar ik bleef er niet bij stilstaan, tenminste omdat het mijn Last een beetje zou verlichten.

De volgende dag ging mijn telefoon terwijl ik aan het werk was. Het was het jonge meisje waar hij het over had, de beller, haar naam was Tuğçe. Hij had het adres van zijn werkplek, maar hij wist niet hoe hij daar moest komen omdat hij Istanbul niet kende, hij vroeg me om een locatie toe te wijzen. “Oké, ik stuur het meteen!”Ik gaf de positie door te zeggen, Ik schreef ook hoe het zou komen.

Ongeveer twee uur later, toen er op de deur werd geklopt, deed ik hem open. Als een student zegt, een tas op zijn rug, een notitieboekje in zijn hand, een T-liniaal, enz. Ik wachtte op iemand die dat wel was, terwijl er voor me een lang en mager, modelachtig meisje stond. Ze droeg een blauwe spijkerbroek met korte dunne benen en een rubberen blouse zonder riem. Haar buik, borst en schouders waren kaal. Ze droeg blauwe schoenen met puntige hoge hakken.

In het licht van deze zienswijze dacht ik eerst dat het verkeerd klonk en zei: “Excuseer me, naar wie keek je?”Vroeg ik. “Ik was op zoek naar Mr. Baran, ik had een gesprek aan de telefoon …”toen ik zei, viel de munt. “Het is je baran, je hebt me ontmoet, hier, kom binnen!Ik zei. Hij kwam binnen, vergezeld van het gekletter van zijn schoenen op het gepolijste parket. Haar strakke broek was strak om haar benen, heupen en kont gewikkeld. Er zat geen riem op zijn broek met hoge taille. Zijn kruis en de afgeronde lijnen van zijn kont waren volledig zichtbaar. Ik kon mijn ogen een tijdje niet van de kromming van haar dunne witte taille en haar prachtige kont afhouden.

Toen ik zei: “meneer Nazmi vertelde me dat u een student was…”ik denk dat ik niet goed in je studentenprofiel past?”zei hij glimlachend. “Estağfurullah, het lijkt erop dat ik een beetje oud ben, alsjeblieft!”Ik vroeg hem naar de vergadertafel te gaan. Ze legde haar glanzende zwarte tas op tafel in haar hand en ging in de stoel zitten. Ik stond voor hem en vroeg of hij iets wilde drinken. “Dank je wel!”toen hij zachtjes zei dat hij dat niet wilde, vertelde ik hem over mezelf, wat we aan het doen waren, wat voor soort persoon we nodig hadden. Hij luisterde met belangstelling.

Hij werd opgewonden toen ik hem vroeg zich voor te stellen. Hij zei dat het zijn eerste sollicitatiegesprek was. “Ontspan alsjeblieft, er is niets om enthousiast over te worden!Ik zei. Hij zei dat hij Uit Antalya kwam, dat zijn familie daar woonde, dat hij hier studeerde aan een particuliere universiteit met een halve beurs. Het was een van de nepuniversiteiten die de afgelopen jaren als paddenstoelen uit de grond zijn gegroeid. hij was 19 jaar oud en in de tweede klas. Ze verbleef in een privé meisjesverblijf. Hij had de geldkwestie met de baas besproken en was het ermee eens, Ik was niet betrokken bij dat deel.

Hij was bereid, maar hij aarzelde omdat het zijn eerste werkervaring zou zijn. “Wees niet bang dat ik het niet kan, ik kan het niet, wees niet bang. Het is eerst moeilijk, maar dan komt de rest vanzelf. Ik zal jou ook helpen, Ik zal mijn best doen. De school geeft alleen theoretische kennis, de werkplek is de plek die je de echte ingenieur kwalificatie zal geven!”Ik zei om te overtuigen. Uiteindelijk zei hij: “goed dan! hij was het ermee eens.

Ik vroeg hem om de werktijden volgens het lesrooster in te stellen. Toen ik zei: “niet altijd, maar soms kan het nodig zijn om in dienst te blijven, soms is het nodig om op zaterdag te werken…hij zei: “Ik vind het niet erg zolang het niet te laat is. Ik moet in de slaapzaal inchecken voor 23:00 of ze doorzoeken het huis!” gezegd. “Nee, We zullen niet te laat zijn, Ik zet je af in die gevallen!”hij was blij toen ik het zei.

Als ik Tugçe verlaat, voel ik (Wow, wat is dit, mijn vrouw zou mijn hoofd eraf eten als ze dit zag!) “Zei ik. Tuğçe was een heel mooi en aantrekkelijk meisje. Hij had zwart haar op zijn rug, Witte huid, grote bruine ogen, gevormde zwarte wenkbrauwen. Als ze model was in plaats van hier voor drie cent te werken, zou ze veel meer verdienen. In mijn tijd waren er 5 meisjes in de hele afdeling Civiele Techniek. Het waren ook vlekkerige, nerdy types. We hadden een meisje als Tuğçe niet in onze dromen kunnen zien.

De baas belde en vroeg of het meisje was aangekomen. “Hij is er, hij begint morgen!Ik zei. “Hoe vind je het, meisje, is het nuttig voor je? toen hij vroeg: “We redden het nu wel!Ik zei. Terwijl ik het erg leuk vond.

De volgende dag in de middag werd er op de deur geklopt, het was Tuğçe. Deze keer droeg hij een zwarte spijkerbroek met korte strakke benen. Hij kneep in haar dijen, lies en kont als de spijkerbroek van gisteren. Bovendien droeg ze een dunne trui die haar navel weer bloot liet. Hij liep zo, ondanks het koele weer buiten. Hij had dikke zwarte laarzen met hoge hakken aan zijn voeten.

Het bureau waar hij ging werken was binnen, tegenover de ingang. Omdat zijn laptop nog niet was aangekomen, zei hij: “pak een stoel en ga naast me zitten!”Zei ik en liet hem mijn kamer zien. Hij kon me tenminste aankijken terwijl ik aan het tekenen was en iets leren, aantekeningen maken. Eerst liet ik je het kleine kantoor zien, de keuken en badkamer. Er was een andere kamer in het kantoor dan mijn kamer waar de baas verbleef toen hij kwam, maar de deur was altijd gesloten.

Hij trok de studeerstoel naast me en ging zitten, wierp zich op zijn benen en begon aantekeningen te maken op zijn kalender. De geur van intense parfum vulde de kamer. Af en toe leunde hij naar het scherm zodat hij dichterbij kon kijken. Op zulke momenten was er slechts een bedrieglijke afstand tussen ons. Haar uitpuilende borsten, waardoor ze er ouder uitzag dan haar leeftijd, stonden onder haar dunne trui. Op dat moment kon ik mezelf nauwelijks helpen om niet vast te klampen aan haar dikke roze lippen.

Het meisje was een absolute ramp. Ik was een getrouwde man met twee kinderen. En ik was ook geen gek. Ik had een leuk en normaal leven met mijn vrouw, maar de schoonheid van het meisje, de frisheid en vitaliteit van de leeftijd van 19 blies mijn geest. Mijn pik werd hard of ik wilde of niet.

Toen we aan het werk waren, noemden we elkaar ‘Dame’ en ‘Heer’. Ik wilde hem niet onbeleefd lijken door hem vanaf de eerste dag bij zijn voornaam te noemen. Maar hij brak deze muur Tugçe en zei: “Het is genoeg om me Tugçe te noemen, je hoeft me geen dame te noemen!”zei hij glimlachend. Hij zei dat gezien het verschil in positie en leeftijd tussen ons. Augustus. “Oké, zoals je wilt!”Zei ik vrolijk.

Tuğçe zat in de tweede klas, maar hij was erg tekort aan tekenen. Hij wist niet hoe hij veel dingen moest doen, hij verwarde commando ‘ s. Het moest gecultiveerd worden, en dit zou mijn Last eerder vergroten dan verminderen. Toen ik zei dat ik in de tweede klas studeerde, dacht ik dat hij nu wat dingen had geleerd, maar ik had het mis. Toch leek het erop dat ze deze kloof zou dichten met haar schoonheid en charme. Ik wilde tenminste naar zo ‘ n schoonheid kijken in plaats van naar de muren in het kantoor te staren.

Op een gegeven moment vroeg ik hem om me de catalogus van materialen op de tegenovergestelde tafel te geven. Augustus. Ze stond op en boog zich voorover om het op tafel te pakken, op dat moment scheen haar ronde kont onder haar strakke zwarte jeans als de zon voor mijn ogen. De sporen van slip slipjes waren zichtbaar onder de jeans. Hij pakte de catalogus en ging weer naast me zitten. Ik stelde hem vragen en vroeg hem te beantwoorden door naar de catalogus te kijken. Ik voer de informatie in volgens zijn antwoorden.

Hij begreep sommige dingen niet, hij was in de war. Hij was nerveus, hij leed aan onervarenheid, maar dit waren de gebruikelijke dingen van het zakenleven. Mijn stem zal een beetje luid zijn geweest, en ik merkte dat zijn ogen vochtig waren. “Wat is er aan de hand, wat is er aan de hand? toen ik zei: “Ik kan het niet! hij liet de catalogus op tafel liggen en rende de keuken in. Ik ging achter haar aan, ze zat in een stoel te huilen.

Ik knielde voor hem neer en legde zijn handen op zijn knieën. “Niet als je dat doet, zul je sterk zijn, je zult vastberaden zijn. Anders is het gemakkelijk om te huilen, iedereen doet het, het belangrijkste is om te slagen. Ik weet zeker dat je het haalt. Als je in de toekomst een zeer goede ingenieur wilt worden, geef dan nooit op!”Ik heb een paar woorden van zulke mensen gezegd om het moreel te geven. Maar mijn woorden werkten. Hij veegde de dunne tranen van zijn witte wangen af met de achterkant van zijn hand. “Neem me niet kwalijk!”zei hij, terwijl hij zijn neus trok.

Ik strekte me op en legde mijn hand op zijn schouder, ” het is goed, laten we een pauze nemen als je Dec wilt. Wil je koffie?”Vroeg ik. Lachend, maar nog steeds met oude ogen, stond hij op en zei: “Laat me het alsjeblieft doen, het is niet jouw taak!” gezegd. Hij vroeg me hoe ik mijn koffie wilde. “Oké, zoals je wilt!”Ik ging naar binnen en zei:

Een paar minuten later kwam hij met een kop koffie in zijn hand. Ons kantoor was op de achtste verdieping. Terwijl we naast elkaar stonden, naar het uitzicht keken, onze koffie dronken, stelde ik vragen om hem te troosten, ik sprak over andere onderwerpen. Ik zei tegen haar: “heb je nooit nagedacht over modellenwerk?”Vroeg ik. Hij schaamde zich. “Nou, eigenlijk, dacht ik, zelfs mijn moeder heeft me aangemeld bij het bureau in Antalya, maar mijn grootmoeder wilde dat niet. Hij is zo boos op mam!”zei hij glimlachend.

“Je bent een mooi meisje, je kunt meer verdienen door te modelleren dan je van Hier krijgt!”toen ik dat zei, nam zijn verlegenheid nog meer toe. “Dank je wel!”zei hij beleefd. “Begrijp me niet verkeerd, alsjeblieft!”Ik zei: toen besefte ik dat ik hem in verlegenheid bracht. Ik was een beetje zwak over man-vrouw relaties. Ik drink al jaren met mannen in de bouw. Ik ontmoette zelfs mijn vrouw dankzij mijn moeder, We waren verre verwanten.

‘Graag gedaan, wat bedoel je? Je bent niet de eerste die dat zegt!” gezegd. Toen, om van onderwerp te veranderen, stelde hij vragen over mijn huwelijk en kinderen. Er lagen foto ‘ s van mijn vrouw en kinderen op mijn bureau. “Je vrouw is heel mooi!”zei hij daarna. Hij had schuwe ontwijkende blikken toen hij dit zei. Hij stopte een tijdje en zei: “Heb je een vriendin?”Vroeg ik. Zijn gezicht bloeide een beetje, ” Nee, er was, maar we zijn uit elkaar, Ik ben nu vrij!”zei hij met een lach. Toen dacht hij dat hij indiscreet was geweest en zei: “wel, excuseer me!” gezegd. “Dat is in orde.Ik zei.